Bir Hikâyem Var Forumdaşlar... KPSS Eğitim Bilimlerine Neden Girilir?
Selam dostlar, bu başlığı uzun zamandır açmak istiyordum ama bir türlü içimdekileri toparlayıp yazamamıştım. Hani bazen bir sınav, sadece sınav değildir ya… İşte KPSS Eğitim Bilimleri de öyle bir şey.
Bugün size bir hikâye anlatacağım. Belki kendi hikâyenizi bulursunuz içinde, belki de birinin gözyaşında kendi hayalinizi görürsünüz.
---
Bir Sabahın Sessizliğinde Başlayan Yolculuk
O sabah, güneş doğmadan uyandı Ali. Elinde ince bir kahve, masasının üzerindeki not defterine baktı. "Motivasyon kuramları", "Öğrenme psikolojisi", "Ölçme ve değerlendirme"… Hepsi birer kavramdan ibaret gibi görünüyordu ama onun için bambaşka anlamlar taşıyordu.
Ali, mühendisliği bırakıp öğretmen olmaya karar verdiğinde ailesi pek anlam verememişti. “KPSS mi? O kadar çalışacaksın, sonra bir atama bekleyeceksin… Değer mi oğlum?” demişti babası.
Ama o biliyordu, bu sadece bir sınav değil; kendini, sabrını ve inancını sınadığı bir yolculuktu.
Aynı şehirde, başka bir evde ise Elif vardı. Küçük bir masa, duvarında motivasyon notları: “Sen bir öğrencinin kaderini değiştireceksin.”
Elif’in kalbi hep çocuklara dokunmak istemişti. Ama o da zorlukların içindeydi; bazen borçla aldığı kaynak kitapların sayfalarını karıştırırken ağlıyordu. “Bu kadar çalışıyorum, ya olmazsa?” diye fısıldıyordu kendine.
---
Stratejiler ve Kalpler
Ali çözüm odaklıydı. Plan yapar, hedef koyar, sistematik ilerlerdi.
“Bugün öğrenme psikolojisinden 20 sayfa, ölçmeden 10 test.”
Hiçbir gün aksatmazdı. Defterindeki sayfalar, bir mühendis titizliğiyle doluydu. Her satır bir strateji, her not bir formüldü.
Onun için bu sınav, hayatı planlama işiydi.
Elif ise bambaşkaydı. Renkli kalemlerle not tutar, konuları çocuk hikâyeleriyle bağdaştırırdı.
Bir gün “davranışçı kuramları” anlatırken küçük kardeşine oyuncak ayıyla örnek yapmıştı.
“Bak, ödül verirsen daha çok çalışıyor, tıpkı öğrenciler gibi.”
O, bilgiyi hissederek öğreniyordu. Kalbiyle, empatisiyle.
Ali'nin planı vardı; Elif’in hayali.
---
Bir Rastlantı Değil, Kaderin Kesişimi
Bir gün, bir kütüphane masasında yolları kesişti. İkisi de aynı konuyu çalışıyordu: “Öğrenme sürecinde motivasyon.”
Ali, Elif’in defterine göz atınca şaşırdı. Sayfalar çizimlerle doluydu. Renkli, canlı, duygusal.
“Sen böyle mi çalışıyorsun?” diye sordu.
Elif gülümsedi: “Evet, konulara ruh vermezsem aklımda kalmıyor.”
O gün Ali’nin planlarına biraz renk, Elif’in hayallerine biraz sistem girdi.
Birlikte çalışmaya başladılar.
Ali, Elif’e plan yapmayı öğretti;
Elif, Ali’ye duygularla düşünmeyi.
Birbirlerinden öğrendiler: KPSS sadece bilgi değil, sabır, inanç ve yürek işiydi.
---
Yağmur Altında Bir Gün
Sınava üç hafta kalmıştı. Stres, yorgunluk, korku… Hepsi iç içe geçmişti.
Bir akşam Elif, dışarıda yağmur altında yürüyordu.
“Ya başaramazsam?” diye düşündü.
Tam o sırada telefon çaldı, Ali arıyordu:
“Elif, bak, istatistikte zorlanıyorsun diye üzülme. Hata yapmak öğrenmenin bir parçası. Sen hep bunu öğretiyorsun ya… Kendine de öğret.”
O an Elif ağladı. Çünkü bazen bir cümle, birine yeniden inanma gücü verir.
---
Sınav Sabahı
O sabah herkes farklı dua etti.
Ali, sakin olmayı;
Elif, inandığı gibi yazabilmeyi.
Sınav salonunda kalemlerin sesiyle birlikte bir sessizlik çöktü.
Sanki herkes bir hayat sınavındaydı.
Ali test sorularına baktığında Elif’in sesi yankılandı kulağında: “Kendine güven.”
Elif ise bir soruda Ali’nin çizelgesini hatırladı: “Bu konu ikinci hafta tekrarda vardı.”
Ve her soru, aslında birlikte atılmış bir adım gibiydi.
---
Bir Son Değil, Yeni Bir Başlangıç
Aylar sonra sonuçlar açıklandığında ikisi de atanmıştı.
Farklı şehirlerde ama aynı gülümsemeyle baktılar ekrana.
Birbirlerine mesaj attılar:
“Hatırlıyor musun, o motivasyon konusu?”
Elif cevapladı: “Artık sadece bir konu değil, hayatımın anlamı.”
---
Forumdaşlara Mesajım
KPSS Eğitim Bilimleri, sadece bir sınav değil dostlar.
O, sabrın, inancın, yeniden başlamanın adı.
Kimi zaman stratejik planlarla ilerlersin, kimi zaman kalbini dinlersin.
Ali gibi düşünenleriniz vardır burada; sistematik, kararlı, sabırlı.
Elif gibi hissedenleriniz de vardır; duygusal, empatik, öğrencilerinin hayalini taşıyan.
Bu yolculukta hangisi olduğun önemli değil.
Önemli olan, neden çıktığın.
Bir çocuğun yüzündeki tebessüm içinse, o zaman her yorgunluk kutsal, her sayfa bir umut olur.
---
Son Söz
Forumdaşlar, eğer bu satırları okurken gözleriniz dolduysa, bilin ki siz de bu yolun yolcususunuz.
Belki şu an kitapların arasında boğuşuyorsunuz, belki umutlarınızla yeniden başlıyorsunuz.
Ama unutmayın, bu sınava giren herkes aslında bir kahramandır.
Çünkü Eğitim Bilimleri, sadece bilgi değil; yürek, emek ve insan sevgisidir.
Hadi şimdi siz de anlatın…
Sizin KPSS hikâyeniz nasıl başladı?
Bir yerden duygulandınız mı, bir cümle sizi de buldu mu?
Yazın ki bu başlık, umutla dolu bir sayfa olsun…
Selam dostlar, bu başlığı uzun zamandır açmak istiyordum ama bir türlü içimdekileri toparlayıp yazamamıştım. Hani bazen bir sınav, sadece sınav değildir ya… İşte KPSS Eğitim Bilimleri de öyle bir şey.
Bugün size bir hikâye anlatacağım. Belki kendi hikâyenizi bulursunuz içinde, belki de birinin gözyaşında kendi hayalinizi görürsünüz.
---
Bir Sabahın Sessizliğinde Başlayan Yolculuk
O sabah, güneş doğmadan uyandı Ali. Elinde ince bir kahve, masasının üzerindeki not defterine baktı. "Motivasyon kuramları", "Öğrenme psikolojisi", "Ölçme ve değerlendirme"… Hepsi birer kavramdan ibaret gibi görünüyordu ama onun için bambaşka anlamlar taşıyordu.
Ali, mühendisliği bırakıp öğretmen olmaya karar verdiğinde ailesi pek anlam verememişti. “KPSS mi? O kadar çalışacaksın, sonra bir atama bekleyeceksin… Değer mi oğlum?” demişti babası.
Ama o biliyordu, bu sadece bir sınav değil; kendini, sabrını ve inancını sınadığı bir yolculuktu.
Aynı şehirde, başka bir evde ise Elif vardı. Küçük bir masa, duvarında motivasyon notları: “Sen bir öğrencinin kaderini değiştireceksin.”
Elif’in kalbi hep çocuklara dokunmak istemişti. Ama o da zorlukların içindeydi; bazen borçla aldığı kaynak kitapların sayfalarını karıştırırken ağlıyordu. “Bu kadar çalışıyorum, ya olmazsa?” diye fısıldıyordu kendine.
---
Stratejiler ve Kalpler
Ali çözüm odaklıydı. Plan yapar, hedef koyar, sistematik ilerlerdi.
“Bugün öğrenme psikolojisinden 20 sayfa, ölçmeden 10 test.”
Hiçbir gün aksatmazdı. Defterindeki sayfalar, bir mühendis titizliğiyle doluydu. Her satır bir strateji, her not bir formüldü.
Onun için bu sınav, hayatı planlama işiydi.
Elif ise bambaşkaydı. Renkli kalemlerle not tutar, konuları çocuk hikâyeleriyle bağdaştırırdı.
Bir gün “davranışçı kuramları” anlatırken küçük kardeşine oyuncak ayıyla örnek yapmıştı.
“Bak, ödül verirsen daha çok çalışıyor, tıpkı öğrenciler gibi.”
O, bilgiyi hissederek öğreniyordu. Kalbiyle, empatisiyle.
Ali'nin planı vardı; Elif’in hayali.
---
Bir Rastlantı Değil, Kaderin Kesişimi
Bir gün, bir kütüphane masasında yolları kesişti. İkisi de aynı konuyu çalışıyordu: “Öğrenme sürecinde motivasyon.”
Ali, Elif’in defterine göz atınca şaşırdı. Sayfalar çizimlerle doluydu. Renkli, canlı, duygusal.
“Sen böyle mi çalışıyorsun?” diye sordu.
Elif gülümsedi: “Evet, konulara ruh vermezsem aklımda kalmıyor.”
O gün Ali’nin planlarına biraz renk, Elif’in hayallerine biraz sistem girdi.
Birlikte çalışmaya başladılar.
Ali, Elif’e plan yapmayı öğretti;
Elif, Ali’ye duygularla düşünmeyi.
Birbirlerinden öğrendiler: KPSS sadece bilgi değil, sabır, inanç ve yürek işiydi.
---
Yağmur Altında Bir Gün
Sınava üç hafta kalmıştı. Stres, yorgunluk, korku… Hepsi iç içe geçmişti.
Bir akşam Elif, dışarıda yağmur altında yürüyordu.
“Ya başaramazsam?” diye düşündü.
Tam o sırada telefon çaldı, Ali arıyordu:
“Elif, bak, istatistikte zorlanıyorsun diye üzülme. Hata yapmak öğrenmenin bir parçası. Sen hep bunu öğretiyorsun ya… Kendine de öğret.”
O an Elif ağladı. Çünkü bazen bir cümle, birine yeniden inanma gücü verir.
---
Sınav Sabahı
O sabah herkes farklı dua etti.
Ali, sakin olmayı;
Elif, inandığı gibi yazabilmeyi.
Sınav salonunda kalemlerin sesiyle birlikte bir sessizlik çöktü.
Sanki herkes bir hayat sınavındaydı.
Ali test sorularına baktığında Elif’in sesi yankılandı kulağında: “Kendine güven.”
Elif ise bir soruda Ali’nin çizelgesini hatırladı: “Bu konu ikinci hafta tekrarda vardı.”
Ve her soru, aslında birlikte atılmış bir adım gibiydi.
---
Bir Son Değil, Yeni Bir Başlangıç
Aylar sonra sonuçlar açıklandığında ikisi de atanmıştı.
Farklı şehirlerde ama aynı gülümsemeyle baktılar ekrana.
Birbirlerine mesaj attılar:
“Hatırlıyor musun, o motivasyon konusu?”
Elif cevapladı: “Artık sadece bir konu değil, hayatımın anlamı.”
---
Forumdaşlara Mesajım
KPSS Eğitim Bilimleri, sadece bir sınav değil dostlar.
O, sabrın, inancın, yeniden başlamanın adı.
Kimi zaman stratejik planlarla ilerlersin, kimi zaman kalbini dinlersin.
Ali gibi düşünenleriniz vardır burada; sistematik, kararlı, sabırlı.
Elif gibi hissedenleriniz de vardır; duygusal, empatik, öğrencilerinin hayalini taşıyan.
Bu yolculukta hangisi olduğun önemli değil.
Önemli olan, neden çıktığın.
Bir çocuğun yüzündeki tebessüm içinse, o zaman her yorgunluk kutsal, her sayfa bir umut olur.
---
Son Söz
Forumdaşlar, eğer bu satırları okurken gözleriniz dolduysa, bilin ki siz de bu yolun yolcususunuz.
Belki şu an kitapların arasında boğuşuyorsunuz, belki umutlarınızla yeniden başlıyorsunuz.
Ama unutmayın, bu sınava giren herkes aslında bir kahramandır.
Çünkü Eğitim Bilimleri, sadece bilgi değil; yürek, emek ve insan sevgisidir.
Hadi şimdi siz de anlatın…
Sizin KPSS hikâyeniz nasıl başladı?
Bir yerden duygulandınız mı, bir cümle sizi de buldu mu?
Yazın ki bu başlık, umutla dolu bir sayfa olsun…